Komunikowanie polityczne- skrypt.(1), DORADZTWO POLITYCZNE WNS UŚ

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Spis tematów:

1. Wstęp, literatura, pojęcia.

2. Aktorzy komunikowania politycznego.

3. Struktury polityki.

4. Struktury mediów.  

5. Opinia publiczna jako przestrzeń komunikowania politycznego.

6. Polityczne public relations.

7. Dziennikarstwo polityczne.

8. Komunikowanie polityczne w kampaniach wyborczych.

9. Komunikowanie polityczne w przestrzeni lokalnej (pomijamy, na kolokwium go nie będzie).

10. Komunikowanie polityczne jako praktyka i nauka (podsumowanie).

 WYKŁAD I

 

1.       Literatura:

a)      Dobek-Ostrowska - „Komunikowanie polityczne i publiczne”

b)      Michalczyk – „Komunikowanie polityczne”

 

2.       Pojęcia:

a)      Komunikowanie polityczne jest częścią debaty publicznej

b)      Opinia publiczna jest częścią komunikowania politycznego

 

3.       Ciężar komunikowania politycznego spoczywa na mediach masowych. Polityczne treści mediów są interakcją pomiędzy 3-ma głównymi sferami: aktorami politycznymi, mediami
i społeczeństwem.

 

 

 

 

    











 

4.       Polityka – w ujęciu normatywnym to walka o prawo, pokój porządek i inne brednie, natomiast w ujęciu deskryptywnym to proces rozwiązywania konfliktów przez zbiorowe podejmowanie decyzji. Główny udział w tym procesie ma rząd i państwo.

 

 

Pojmowanie polityki wg Allemana

Walka o pokój, porządek, prawo

Zbiorowe podejmowanie decyzji

Państwowo-rządowe pojmowanie polityki.

Realizacja celów: władza, panowanie, przywództwo

Emancypacyjne pojmowanie polityki: równość, demokracja, partycypacja

Konfliktowo zorientowane pojmowanie polityki: konflikt jako motor zmian społecznych

Konsensualne pojmowanie polityki: zaprowadzenie „dobrego porządku”, równość interesów







 

Aspekt

Rozumienie polityki jako:

Najczęściej stosowane pojęcie

Polity

Ramy prawne

Normy, zasady, reguły, instytucje, ustawy

Politics

Proces

Interesy, konflikty, aktorzy, władza, wpływ, walka

Policy

Treść

Problemy, obszary polityki, kształtowanie, regulowanie, rozwiązywanie



5. Różne pojmowanie komunikacji (komunikowania)

- w komunikowaniu muszą brać udział przynajmniej 2 strony, które wzajemnie na siebie oddziałują

 






- w komunikacji chodzi głównie o osiągnięcie porozumienia

    

Komunikacja:

a)      model transportu – komunikowanie jest traktowane jako transport informacji i wiadomości

b)      model pośredniczenia – komunikowanie jest rozumiane jako wielostronne, wzajemne pośredniczenie. Osiąga się je dzięki używaniu tych samych znaków.

 

Komunikowanie polityczne – są to wszystkie wypowiedzi, treści i skutki pomieszczone w zasadniczo wolnym komunikowaniu, dotyczące spraw i wydarzeń zachodzących w sferze publicznej
i mające dla tej sfery określone znaczenie.       

 

6.       Społeczeństwo medialne jako analityczne pojęcie przewodnie

a)      Cechy społeczeństwa medialnego:

- stale poszerzający się zakres oddziaływania mediów (rośnie ich liczba i formy)

- media adresowane do określonych grup docelowych

- unowocześnienie mediów

- przenikanie wszystkich obszarów życia społecznego – medializacja

 

 

Paradygmaty stosunków między mediami a polityką

Paradygmat

Dominujący model stosunków

Rola mediów w procesie politycznym

Udział we władzy

autonomia

Neutralność vs kontrola

Instrumentalizacja

sterowanie

„nadwładza” polityki lub „nadwładza” mediów

Niezależność/symbioza

interakcja

Relacje wymienne

 

 

 

 

 

Wykład II: Aktorzy komunikowania politycznego

 

Aktorzy – centralny punkt całego komunikowania politycznego.

1)      Typologia aktorów/Cechy normatywne aktorów:

- każdy aktor ma swoje interesy, które stara się realizować,

- każdy aktor ma mniej lub bardziej określoną orientację, wzory poznawcze,

- każdy aktor dysponuje zasobami po to, aby zrealizować swoje cele: członkostwo np. w partii politycznej, poparcie, pieniądze i władzę,

- każdy aktor dysponuje strategią wykorzystywania środków i realizacji celów,

- każdy aktor rozumie siebie jako aktora i na swój sposób rozumie siebie i innych aktorów.

 

a)      Podział aktorów z punktu widzenia organizacji i teorii działania:

 

- aktorzy indywidualni – pojedyncze osoby, które najczęściej działają w ramach organizacji politycznych lub społecznych; posiadają jakiś program i cele, reprezentują siebie albo organizacje.

 

- aktorzy kolektywni – zbiór aktorów indywidualnych, należących do organizacji np. związki, stowarzyszenia czy ruchy społeczne np. ruchy ekonomiczne albo ruchy kobiece, ruchy kolektywne – partie. Decyzje podejmowane są na zjazdach w drodze głosowania. Istnieje członkostwo lub związki luźniejsze bez członkostwa.

 

- aktorzy korporacyjni – ministerstwa, urzędy, przedsiębiorstwa; struktura hierarchiczna, decyzje podejmowane przez zarządzenia.

 

b)      Podział aktorów z punktu widzenia do interesów:

- aktorzy artykulacji interesów – są nimi związki, stowarzyszenia, inicjatywy obywatelskie, nowe lub stare ruchy społeczne; są relatywnie słabo zorganizowane, brak trwałych struktur organizacyjnych; duży nacisk na istnienie w życiu publicznym/społecznym.

- aktorzy agregacji (łączenia) interesów (partie); partie organizują interesy – ich celem jest zdobycie władzy w państwie i realizacje określonych interesów (w późniejszym etapie).

Partie polityczne – np. elitarne, XVIII, XIXw.

·         partie masowe – opłacające składki, partie marksistowskie, komunistyczne.

·         coach all party – partie, które łapią głosy wyborców.

·         partie kartelowe – orientują się głównie na inwestycje państwowe.

·         partie ruchu – charakter lewicowo-liberalny albo prawicowo-ekstremalny.

·         partie profesjonalnie-wyborcze – przypominają partie coach all party, cel – zdobycie.

 

- aktorzy realizacji interesów – parlament, rząd, administracja; ściśle związani z aktorami agregacji interesów.

Komunikacja parlamentarna – typ otwarty (informowanie opinii publicznej) i zamknięty.

 

WYKŁAD III: Struktury polityki -  system polityczny, system pośrednictwa interesów

 

1.       Podział systemów politycznych.

2.       Struktury systemu pośrednictwa interesów:

·         Interesy i systemy pośrednictwa interesów.

·         Poziomy w systemie intermedialnym.

·         Zmiany w systemie intermedialnym, jako wyzwanie dla aktorów (model z mediatyzowany).

3.       Ramy i instytucje polityki tworzące ramy polityki – polity.

System polityczny kojarzymy, jako system działań, pojmowanie, artykulację interesów, ich łączenie, włączanie do programów, przeprowadzanie i rektymizację.

1 System polityczny z punktu widzenia społeczo-nauakowych teorii bazowych.

Teoria systemowa N. Luchmana mówi, że polityka to funkcjonalny, zróżnicowanym, samodzielny i samo reprodukowany system, który pełni specjalne funkcje w społeczeństwie. Wewnątrz posiada elementy służące celem polityki i także są samo reprodukowane – np. urzędy, partie.

D. Easton  w 1953 – polityka to autorytarny mechanizm podziału dóbr w społeczeństwie, polityka dzieli te dobra bez określonych zasad realizacji. System otwarty.

Źródłem wiedzy o systemie politycznym jest komunikowanie polityczne. Realizuje się ono dzięki mediom masowym, stanowiącym odrębny system. Polityka w sposób nadrzędny kieruje tymi systemami.

2.  Podział systemów politycznych

Wyróżniamy następujące typy systemów politycznych:

A.     System Prezydencji (np. USA) – charaktery...

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • bloodart.opx.pl
  •